சைக்கிள் முதல் ஸ்னோ மொபைல் வரை - பாகம் ஒன்னு

ஓரம் போ...ஓரம் போ...நானானி வண்டி வருது.

இப்படி கான்வெண்ட் ப்ளேக்ரவுண்டில் தோழியின் உதவியோடு சைக்கிள் விடக் கற்றுக் கொண்டேன்...ஸ்போர்ட்ஸ் டேயில் ஸ்லோ சைக்கிள் ரேஸில் கலந்து கொள்ள. பின்னர் பெருமாள்புரம் தெருக்களில் நாங்கள் ப்ரண்ட்ஸ் நால்வர் சைக்கிளில் உலா வந்ததெல்லாம் மறக்க முடியாதது.

சைக்கிள் ஓட்டியாச்சு! அப்புரம்? ஸ்கூட்டர்..அதுவும் அண்ணாச்சியின் உதவியோடு நாகர்கோயில் ரோட்டில்...அப்போதெல்லாம் வாகனப் போக்குவரத்து கம்மி...அண்ணாச்சியின் வெஸ்பாவில் கத்துக்கொண்டாச்சு.

பிறகு..? கார்தானே? கார் ட்ரைவிங் சொல்லிக் கொடுங்க என்று அண்ணாச்சியிடம் நச்சரிக்க ஆரம்பித்தேன். எங்க குடும்பத்தில் இதெல்லாம் வழக்கமில்லையாதலால் நழுவிக்கொண்டே வந்தார். என் சின்னக்கா சாராள்தக்கர் காலேஜில் ஹாஸ்டலில் தங்கி பியூசி படித்துக்கொண்டிருந்தாள்.


வாராவாரம்வெள்ளிக்கிழமை சாயங்காலம் வீகெண்டுக்காக அவளை அழைத்துவர நாங்கள் ஸ்கூல் நாலரை மணிக்கு முடிந்து நேரே காலேஜ் போய் அவளையும் அழைத்துக்கொண்டு வீடு திரும்புவோம். அவளுக்கு நாலு மணிக்கே முடிந்து ஆடி அசைந்து தோழிகளிடமெல்லாம் பேசி முடித்து பிரியாவிடை பெற்று ஹாஸ்டலில் இருந்து ரெண்டு நாளுக்கு பாக் செய்து வர ஐந்தரை மணிக்கு மேல் ஆகிவிடும். பசியோடு காரில் காத்திருக்கும் நேரத்தை வீணாக்காமல் எங்க சித்தப்பா கார்தான் ( ஆஸ்டின் ஏ40) ஸ்கூலுக்கு வரும்.




அதன் ட்ரைவர் ரவீந்திரன். அவரை கெஞ்சி காலேஜ் கிரவுண்டில்..அங்கு ஈ காக்கா இருக்காது ட்ரைவிங்க் கத்துத்தர கேட்பேன். அவரும் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்து கியரில் போட்டு மெதுவாக நகர வைத்துவிட்டு இறங்கிக்கொள்வார். ஆஹா!!!முதன்முதலாக ட்ரைவர் சீட்டில் அமர்ந்து ஸ்டியரிங்கை மட்டும் உபயோகிக்கக் கத்துக்கொண்டேன். அக்கா வரும்வரை கிரவுண்டை வட்டமிட்டுக்கொண்டேயிருப்பேன். நம்ம கையும் காலும்தான் சும்மாயிருக்காதே!! லேசா ஆக்சிலேட்டரை மிதிப்பேன். வண்டி துள்ளி ஓடும் பயந்து காலை எடுத்துவிடுவேன். கூட இருக்கும் தங்கை, சித்தப்பா பெண் இருவரும் அலறுவார்கள்!!

ஒரு நாள்...! என்னைவிட நாலைந்து வயது சிறியவனான உறவினன் ஒருவன் எங்க வீட்டு வாசலில் வாக்சால் காரை ஓட்டிக்கொண்டு வந்து நிறுத்தி என்னை வெறுப்பேத்தினான். அவ்வளவுதான் வானம் பொத்துக்கொண்டு ஊத்தியதுபோல் பொத்துக்கொண்டு வந்தது ஆத்திரம், கோவம் இன்னும் என்னனென்னவோ!


ஓடினேன் அண்ணாச்சியிடம்! "அண்ணாச்சி!!என்னாச்சி தெரியுமா? பாலுவே கார் ஓட்டுகிறான். இனி பொறுத்தது போதும் தாங்காது இனி!!" என்று முறையிட்டேன். இனி இவள் தாங்க மாட்டாள் என்றெண்ணிய அண்ணாச்சி அன்று மாலையே அப்பாவின் செவர்லெட் காரில் 1947 மாடல் ப்ளீட்மாஸ்டர், பெருமாள்புரத்திலிருந்து கிளம்பி நாகர்கோயில் ரோட்டில் ஏறி ஓர் ஓரமாக நிறுத்தினார்.

(எங்கள் குடும்பத்து செல்லம். இது கொஞ்சம் இடம் கொடுத்தால் நாங்கள் தலை மேல் ஏறிஉக்காந்து விடுவோம். மேலே நானும் அண்ணாச்சி மகனும்இந்த வண்டியின் ஆஸ்தான ஓட்டுனரான ஐயம்பெருமாள் பிள்ளை ரொம்ப ஸ்டைலாகவும் கப்பலில் மிதப்பது போலவும் ஓட்டுவார். எங்க வீடு இருக்கும் தெருவுக்குள் சரியாக 90 டிகிரி கோணத்தில் திரும்ப வேண்டும். அனாயாசமாக ஒற்றைக்கையால் ஸ்டீரிங்கைத் திருப்பவதைப் பார்த்து
வியந்து போவேன்.)

ட்ரைவர்சீட்டில் என்னை உக்கார வைத்து காருக்குள் இருந்த சொந்தக்காரர்களை ஒவ்வொருவராக அறிமுகப் படுத்தினார்...இவர் க்ளச், இவர் ஆக்ஸிலேட்டர், ப்ரேக், ஸ்டியரிங் என்று. எல்லோருக்கும் 'ஹலோ' சொல்லிவிட்டு அவர் சொல்லிக்கொடுத்தபடி
சாவி போட்டு ஸ்டார்ட் செய்து வண்டியை கிளப்பினேன். 'குட்' என்றார். சிறிது தூரம் சென்றவுடன் 'ப்ரேக்' என்றார். நான் உடனே க்ளசை மிதிக்காமல் ப்ரேக்கை ஒரே மிதி..
மிதித்தேன். வண்டி அதிர்ந்து, குலுங்கி நின்றது. ஒரே சிரிப்பு!!!

எப்படி ப்ரேக் போட வேண்டுமென்று அழகாக விளக்கினார். 'பின் சீட்டில் ஒரு நிறைமாத கர்ப்பிணி இருந்தாலும் அவள் அலுங்காமலும் குலுங்காமலும் ப்ரேக் போட வேண்டும் என்று.

போட்டோகிராபியானாலும் சரி கார் ட்ரைவிங்கானாலும் சரி அவர்கள் சொல்லிக்கொடுக்கும் முறை அவ்வளவு அருமையாயிருக்கும். நம்மை பதற வைக்காமல் மிலிட்டிரி கமாண்டுகள் மாதிரி சுலபமாக பாலோ செய்யும்படியாயிருக்கும். லெப்ஃட்,ரைட், ஸ்லோ, ப்ரேக், இண்டிகேட்டர்(அப்போதெல்லாம் கைதான் காட்ட வேண்டும்)என்று.

ட்ரைவிங்க படிச்சாச்சு...லைஸென்ஸ்? கேட்டபோது அண்ணி முந்திக்கொண்டு கழுத்தில் ஒரு லைஸென்ஸ் விழட்டும் பிறகு இந்த லைஸென்ஸ் வாங்கலாம் என்றார்.
ஆனால் எனக்கு வெறி!! சரியென்று அண்ணாச்சி பெருமாள்புரத்திலிருந்து சாராள்தக்கர் காலேஜ் வரை நீ ஓட்டிக்கலாம் என்று ஒரு லைஸென்ஸ் கொடுத்தார். திருநெல்வேலி ஜங்ஷனிலிருந்து பெருமாள்புரத்திலிருக்கும் அண்ணாச்சி வீடு வரை ட்ரைவர் ஓட்டிவருவார். அங்கிருந்து ட்ரைவரை பின் சீட்டுக்குப் போகச் சொல்லிவிட்டு காலேஜ் வரை ட்ரைவ் செய்வேன். சந்தோஷமான தருணங்கள் அவை.

வெளியூர்களுக்குச் செல்லும் போதெல்லாம் அவரது பியட் காரை ஊர் தாண்டி ஓட்டச் சொல்வார். சின்ன ஊர்கள் வழியே செல்லும் போது, "ஹே!!பொம்பள ஓட்ரா டோய்!" ன்னு சிறுவர்கள் காரோடு சிறிது தூரம் ஓடிவருவார்கள்!!சிரிப்பாணியாயிருக்கும்!!!

இப்படியே ரெண்டுங்கெட்டானாக ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன். கழுத்தில் ஒரு லைஸென்ஸும் விழுந்தது. கையில் வர வேண்டிய லைஸென்ஸ் பத்தி யாரும் கவலைப்பட வில்லை.
முதல் குழந்தை உண்டானபோது அப்பா, அண்ணன்மார் எல்லோரும் பாக்க வந்தார்கள். போகும் போது சின்ன அண்ணன் என்னிடம் வந்து. 'உனக்கு என்ன வேண்டும்?' என்று கேட்டார். டக்கென்று நேரம் பார்த்து வந்து விழுந்தன வார்த்தைகள்!! "ட்ரைவிங் லைஸென்ஸ்!" சிரித்துக் கொண்டே போய்விட்டார்.

மறுநாள் சின்ன அண்ணன் ஆர்.டி.ஓ. ஆபிஸிலிருந்து ஒருவரை அழைத்துவந்தார். அவர் கொண்டு வந்த பாரத்தில் கையெழுத்து போடும்படி சொன்னார். பாரம் ஏற்கனவே நிரப்பியிருந்தது...கையெழுத்து மட்டும் போட்டேன். டெஸ்ட் ஏதும் போகாமலே பதினைந்து நாட்களில் லைஸென்ஸ் கைக்கு வந்தது. குடும்பத்தொழில் பஸ் போக்குவரத்தானதால் இப்படி லைஸென்ஸ் வாங்குவது சுலபமாயிற்று.

எனக்கு நாலு வயதாயிருக்கும் போது, அப்போது அப்பா ஒரு பேபி ஆஸ்டின் கார் வைத்திருந்தார். அதை வீட்டுக்கு வெளியே நிறுத்தியிருந்த போது அதில் ஏறி எதையோ தட்டிவிட்டிருக்கிறேன். வண்டி நகர்ந்து அருகிலுள்ள சாக்கடையில் இடது பக்க சக்கரங்கள் இரண்டும் இறங்கி உறுமிக்கொண்டிருந்திருக்கிறது. சத்தம் கேட்டு ஓடி வந்த ட்ரைவர், மற்றும் எல்லோரும் வண்டியை சாக்கடையிலிருந்து தூக்கி.....ஆம்! தூக்கி வைக்குமளவுக்கு லேசானது....என்னையும் வெளியே எடுத்திருக்கிறார்கள்.
இன்றும் எங்கள் வீட்டில் சொல்லிச் சிரிக்கும் சம்பவம், எனக்கு அரைகுறையாக ஞாபகமிருக்கிறது. அன்றே, துறுதுறுத்த என் கையும் காலும் சும்மா இருக்கவில்லை!

இதுவும் கூகுளில் சுட்டது.

அழுத பிள்ளைக்கு சாக்லேட் கொடுத்தது போல கிடைத்த ஓட்டுனர் உரிமம்!! எனக்கு அதில் அவ்வளவு சுவாரஸ்யமில்லை! பின்னாளில் ரங்கமணி கார் வாங்கியதும்..செகண்ட் ஹாண்ட்
பியட்! அப்பப்ப ஓட்டுவேன் ஆனால் ட்ராஃபிக்கில் இல்லை.

அதன் பிறகு வெள்ளை மாருதி, பின் வயலெட் Zன். அப்போதுதான் முறையாக கேகேநகர் ஆர்டிஓ ஆபீஸ் போய் டெஸ்ட் எல்லாம் முடித்து லைஸென்ஸ் வாங்கினேன். தைரியமாகவும் தெம்பாகவும் இருந்தது. இருந்தென்ன?

ரங்கமணியை அருகில் வைத்துக்கொண்டு ட்ராஃபிகில்...அடையாறுக்குள்ளேதான், போகும் போது பதறடிப்பார் பாருங்கள்!!!!

"ஏ..ஏ..ஏ...!சைக்கிள்காரன் வரான் ஒதுங்கு! ஏ..ஏ..ஏ..!ஹாரன் அடி!!! ஸ்லோ..ஸ்லோ! க்ளச்சிலிருந்து காலை எடு! "

மிலிட்டிரி கமாண்ட்கள் மாதிரி மெதுவாக அண்ணாச்சியிடம் கற்றுக்கொண்டதெல்லாம்
நச்சுன்னு ப்ரேக் அடித்தாற்போல் நின்றுவிட்டது. இவரை வைத்துக்கொண்டு இனி வண்டி ஓட்ட முடியாது என்று தெளிவாகியது. சரி தனியாகப் போகலாமென்று ஒரு முறை பெசண்ட் நகரிலிருக்கும் அக்காவீடு வரை போகிறேன் என்று கிளம்பினேன். தனியாக அனுப்ப மனமில்லை. "போய் சேந்து தந்தி அடி!" என்ற ரேஞ்சில் அக்கா வீட்டுக்குப் போனதும் போன் செய்! என்றார். நொந்துவிட்டேன். அன்றிலிருந்து "விட்டதடி ஆசை அடையாறு ரோட்டோட!"

மேலும் இப்போதைய ட்ராபிக்கும் பயமாயிருக்கு. ரெண்டு பக்கமும் விஷ்க்..விஷ்க் என்று பாயும் இருசக்கர வாகனங்களும் ஆட்டோக்களும் நான் சரியாகப் போனாலும் பயனில்லை என்பதும் ஒரு காரணம்.

ஆனாலும் எங்கேயாவது ட்ரைவ் செய்ய வாய்ப்புக் கிடைத்தால் வுடுரதில்ல. MGM-ல் முட்டி முட்டி ஓட்டும் குட்டிக் கார், டிஸ்னிலேண்டில் ட்ராக்கில் ஓடும் கார்! இதில் ரங்கமணி என்னோடு அருகில் அமர வந்தார். நோ...நோ! இருவரும் தனித்தனிக் கார்களில் போவோம் என்று நான் மட்டும் தனியாக போனேன்!

கொஞ்சம்....ரொம்ப நீ..ளமான பதிவாக இருக்கில்ல? இங்ஙன நிப்பாட்டிக்கிறேன்.
ஸ்னோ மோபைல் ஓட்டிய கதை அடுத்த பதிவில். சேரியா?