இது என்ன...இது என்ன....இது என்ன?

என்ன...என்ன...என்ன...இது என்ன?
மேடைகளில் ‘பூனை நடை’ நடப்பது போல் அங்கிட்டும் இங்கிட்டும் திரும்பி திரும்பி போஸ் கொடுக்கும் இதுதான் என்னங்கிறேன்?

ப்ளாட்களில் வசிப்போருக்கு இது ஒரு வரப்பிரசாதமாம்! அப்டீன்னாரு அந்தக் கடைக்காரர்.

திருநெல்வேலியில் என் ஓர்ப்படிக்குத் துணையாக பாத்திரக்கடை ஒன்றுக்கு

சென்றிருந்தேன்.

அவர் அங்கே தேவையானவற்றைத் தேடி வாங்கிக்கொண்டிருக்க.....வலையில்தான் surfaலாமோ? நான் இலக்கில்லாமல் அக்கடையில் ச்சும்மா ஸர்ஃபிக்கொண்டிருந்தேன்.

அங்கே ஒரு ஷெல்பில் உட்புறத்தில், ‘என்னைப் பாரேன்...என்னைப் பாரேன்.’ என்று தவித்துக்கொண்டிருந்தது இந்த வஸ்து.

என் கண்களில்தான் இம்மாதிரி வித்தியாசமான பொருட்கள் படும்.

உள்ளே கையை விட்டு உருவி எடுக்க முயன்றால், பாரேன் பாரேன் என்றது வர, மாட்டேன் மாட்டேன் என்று கமுக்கமாய் இருந்தது.

சாதாரணமான் தட்டு என்று லகுவாக எடுக்க முயன்றபோது, செம கனம் கனத்தது. விடாக்கண்டியாக பலப் பிரயோகம் செய்து எடுத்துப் பார்த்து என்னவென்று புரியாமல் ‘ஙே’ என்று விழித்துக் கொண்டிருந்தபோது, ஓடோடி வந்தார் கடைக்காரர்.

‘அம்மா! இது ப்ளாட்களில் வசிப்ப்பவர்களுக்கு உபயோகமானது.’ என்றார். அப்படி என்ன உபயோகம்? ‘டட்டடையிங்!’ தேங்காய் உடைக்கவாம்!!

அறிவாளோ, கல்லோ, அம்மிநுனியோ தேவையில்லை. நடுப்பாகத்திலிருக்கும் கூர்மையான பகுதில் (யாரை வேணுமானாலும் நினைத்துக்கொண்டு) ஒரு கண்ணை மூடிக்கொண்டு, உங்க கண்ணையில்லை தேங்காயின் ஒரு கண்ணை மூடிக்கொண்டு ஒர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ரே போடு!

தேங்காய் ரெண்டாக உடைந்து உள்ளிருக்கும் நீர் தட்டில் சிந்தாமல் சிதறாமல் வடிந்துவிடும்
தட்டில் சேமித்த தேங்காயின் தண்ணீரை தூசு தும்பு இல்லாமல் வடிகட்டி, தேங்காய் உடைக்கும் சத்தம் கேட்டு ஓடி வரும் பேரனுக்கோ பேத்திக்கோ தரலாம்.
அடிப்பாகத்தில் கனமான கருங்கலை வைத்து ஸ்க்குரு பண்ணியிருக்கிறார்கள். அதனால்தான் அந்த கனம் கனத்தது. சமையலறை மேடையில் அங்கிங்கு நகராமல் ஸ்திரமாக அமர்ந்து தேங்காயை உடைக்கத் தோதாக அமைந்த்து.
இது எப்படியிருக்கு? நல்லாருக்குத்தானே?