எங்கள் சின்னம்மை!!

சின்னம்மை என்று நாங்கள் அன்போடு அழைக்கும் எங்கள் சித்தப்பாவின் மனைவி, அம்மாவின் ஒன்றுவிட்ட சகோதரி, சற்று முன் காலன் வந்து அழைத்து சென்றுவிட்டான். மாலையில் சீரியஸ் என்று தகவல் வந்தது. நாளை போகலாமென்று டிக்கெட் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ரயிலில் கிடைக்காவிட்டால் பஸ்ஸிலாவது போகலாமென்று நினைத்திருந்தேன்.
11-மணிக்கு வந்தது தகவல் சின்னம்மை போய்விட்டார்கள் என்று.

அம்மா போன பிறகு சின்னக்காவிலிருந்து என் தங்கை வரை எங்கள் நாலு பேருக்கும் பெற்றோர் ஸ்தானத்திலிருந்து தாரை வார்த்து கொடுத்தவர்கள், சித்தப்பாவும் சின்னம்மையும்தான்.

மேலத்தெருவும் வடக்குத்தெருவும் சந்திக்கும் மூலையில்தான் அவர்கள் வீடு. எனவே ’முக்குவீட்டு சித்தி’ என்று நாங்களும் பிள்ளைகள் எல்லோரும் ‘முக்கூட்டு ஆச்சி’ என்றும் செல்லமாக அழைப்போம். கஷ்டங்களும் கவலைகளும் தெரியாத பெரிய வீட்டு மூத்த பெண்ணாக பிறந்தவர். கல்யாணத்துக்குப் பின்னும் சித்தப்பாவும் அப்படியே வைத்திருந்தார்.

கள்ளம் கபடில்லாத மனுஷி. நாங்கள் சின்னப்பைள்ளைகளாயிருக்கும் போது எங்களுக்கு சமமாக சினிமாக் கதைகள் பேசி மகிழ்வார்கள். அவர்களோடு பேசுவதே சுவாரஸ்யமாயிருக்கும். “ஏட்டி! இந்த சரோஜாதேவி ஏண்டி இப்படி ட்ரஸ் பண்ணிக்கிறா? இந்த சாவித்திரியை பாத்தியா? ஜெமினி கணேசனை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாளாமே!!” இவ்வாறு ரசித்து ரசித்து விமர்சனம் பண்ணுவார்கள்.
திருவள்ளுரில் நாங்கள் குடியிருந்த போது, திடீரென்று ஒருநாள் காலை சித்தியும் சித்தப்பாவும் காரில் வந்திறங்கினார்கள். சென்னைக்கு வந்தவர்கள் நான் திருவள்ளூரில் இருப்பதை கேள்விப்பட்டு அக்காவிடம் விலாசம் வாங்கிக் கொண்டு வந்துவிட்டார்கள். எனக்கு இன்ப அதிர்ச்சி!!!
அம்மாவோ அப்பாவோ என் வீட்டுக்கு வந்து தங்கிச் செல்லும் வாய்ப்பே இல்லாத எனக்கு அவர்கள் இருவரும் வந்தது சந்தோஷமாயிருந்தது.
வந்ததுமட்டுமல்ல ஒரு தாய்க்குரிய பரிவோடு, மதிய உணவு முடிந்தவுடன்,
‘என்னட்டி! சமையலறையை இப்படி வச்சிருக்கெ’ என்றவாறு கிச்சனில் பாத்திரங்களையெல்லாம் சரியாக அடுக்கி, ஷெல்பில் உள்ள பாட்டில்களில் உள்ள சாமான்களையெல்லாம் கொட்டி சுத்தம் பண்ணி வெயிலில் காயவைத்து, திரும்ப பாட்டில்களில் ரொப்பி ஷெல்ப் தட்டுகளில் புது பேப்பர் விரித்து மறுபடி அவற்றையெல்லாம் நேர்த்தியாக அடுக்கி, ‘இப்படி வச்சுக்கணும்’ என்று சொன்னபோது கண் கலங்கிவிட்டது. அம்மா இருந்திருந்தால் இப்படித்தான் நடந்திருக்குமோ?

வயதானவர்கள் எல்லாம் வீட்டிலோ குளியலறையிலோ வழுக்கி விழுந்து அடிபட்டு நடமாட முடியாமல் வீட்டிலேயே முடங்குவதுதான், அவர்கள் காலனை நோக்கி எடுத்து வைக்கும் முதல் அடி.
அப்படி அடியெடுத்து வீட்டிலேயே முடங்கி விட்டார் சின்னம்மை சில வருடங்களுக்கு முன். ஆனால் எல்லோரையும் பாக்கணும் பேசணும் என்று
ரொம்ப ஆசைப் படுவார். திருநெல்வேலி போகும் போதெல்லாம் கட்டாயம் சின்னம்மையைப் போய் பார்த்து வருவேன்.
பாசம் வழிய, ‘ஏட்டி வந்தியா?’ என்று கன்னம் வழித்து கொஞ்வார். பழங்கதைகள் எல்லாம் பேசி, பேத்தி நல்லாருக்காளா? பேரன் நல்லாருக்கானா? என்றெல்லாம் விசாரித்து போகும் முன் காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கிக்கொண்டு அவர் அன்போடு தரும் ஐந்து ரூபாய் நாணயத்தையும் வாங்கிகொண்டு வருவேன், அடுத்த முறை வரும் போது இன்னும் நிறைய பழைய கதைகள் பேசணும் என்று நினைத்துக்கொண்டு.

சென்ற முறை பார்த்தபோது நூறாவது வயதை நெருங்கிக்கொண்டிருக்கும் சின்னம்மையின் நூறாவது பொறந்த நாளை சிறப்பாக கொண்டாடணும் என்று தம்பியிடம் சொல்லிவிட்டு வந்தேன்.
எத்தனை வயதானால் என்ன அம்மா அம்மாதானே?
‘ஏட்டி...ஏட்டி...’பாசத்தோடு அழைத்து, நாங்கள் இழந்த தாய் பாசத்தை காட்டிய ஜீவன் மறைந்துவிட்டது.

சின்னம்மையின் பிள்ளைகளுக்கும் எங்களுக்கும் நாங்களே ஒருவருக்கொருவர் ஆறுதல் சொல்லிக்கொள்ள வேண்டியதுதான்.
அன்பால் எங்களை அணைத்த அந்த ஆத்மா சாந்தியடைய அம்மாவை வேண்டுகிறேன்.